Δεν φταίει η πατριαρχία. Φταίει η νοοτροπία…

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Γενικώς, κινούμαι στο χώρο των media από το 2003. Από τότε, θεωρούσα χρέος μου, για να μπορώ να νιώθω κατάλληλος γι’ αυτή τη δουλειά, να είμαι κατά το δυνατόν περισσότερο ενημερωμένος για τα όσα συμβαίνουν και να εισπράττω τα όσα διαβάζω, ακούω, βλέπω, με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη αποστασιοποίηση.

18 χρόνια μετά, το τελευταίο πήγε περίπατο. Δεν λειτούργησε ποτέ. Την Πέμπτη το βράδυ, μετά την αποκάλυψη ότι ο 32χρονος πιλότος Χαράλαμπος Αναγνωστόπουλος είναι ο δολοφόνος της συζύγου του, δυσκολεύτηκα πολύ να κοιμηθώ. Δεν μπόρεσα να χωνέψω το τι πραγματικά συνέβη στα Γλυκά Νερά.

Όχι. Δεν ήμουν από αυτούς που «μου φάνηκε να μην τα λέει καλά ο πιλότος», «έλα παιδιά αυτός το έχει κάνει» ή οτιδήποτε άλλο. Παρακολουθώ σαν τρελός τα κανάλια της συνδρομητικής που σχετίζονται με εξιχνιάσεις εγκλημάτων. Όχι για να το παίξω κι εγώ ντετέκτιβ, αλλά γιατί μου φαίνεται ενδιαφέρουσα εργασία και διαδικασία.

Για το τι συνέβη, είστε ενήμεροι με κάθε τρόπο. Σχόλιο για το έγκλημα καθ’ αυτό και το πώς έφτασε η κατάσταση εκεί, διαβάσατε σε άρθρο του Χρήστου Σούτου εδώ. Εγώ αυτό με το οποίο θέλω πραγματικά να ασχοληθώ, είναι το πώς σχολιάστηκε αυτό από την κοινωνία στα social media και όχι μόνο.

Μου φαίνεται ειλικρινά απίστευτο, το ότι ένιωσαν κάποιοι ότι πρέπει σε ένα τόσο φρικιαστικό έγκλημα, να βάλουμε μία ταμπέλα, σε μία ομάδα ανθρώπων. Να τσουβαλιάσουμε. Δεν έχει να κάνει με άντρες και γυναίκες. Γιατί, θέλω να πιστεύω ότι, η ίδια κατακραυγή, θα υφίστατο αν μία σύζυγος, είχε δολοφονήσει τον άντρα της και το «έπαιζε» τεθλιμμένη χήρα για 40 σχεδόν ημέρες. Έτσι δεν είναι;

Για εμένα ναι. Οπότε πάμε στο επόμενο θέμα μας. Ναρκισσισμός. Unisex ζήτημα επίσης. Απλά τώρα, έτυχε να το έχει ο δολοφόνος. Δεν ξέρω αν το έχετε συνειδητοποιήσει. Εγώ δυσκολεύτηκα πραγματικά να το αφομοιώσω. Όλα αυτά, έγιναν επειδή ο πιλότος, θεωρούσε απίθανο έστω και σαν σκέψη να τον αφήσει η γυναίκα του ή να του μιλήσει άσχημα. Αν θέλετε να το ανοίξουμε λίγο παραπάνω, σε τέτοιους τύπους, φαίνεται αδιανόητο να υπάρχει γυναίκα που δεν τους θέλει, πόσο μάλλον να τους έχει και να θέλει να τους αφήσει. Και εδώ φτάνουμε στο θέμα μας, το οποίο θεωρώ ότι είναι ξεκάθαρα κοινωνικό.

Καταλαβαίνουν άραγε οι γονείς αυτού του (υπ)ανθρώπου, το τεράστιο μερίδιο ευθύνης που έχουν σε αυτό που συνέβη; Το λέω σκεπτόμενος σαν γονιός και μόνο. Έχουμε δύο παιδιά. Ένα αγόρι και ένα κορίτσι. Πρώτα και κυριότερα, αυτό που οφείλουμε να τους μάθουμε, είναι ότι όσο σημαντικοί κι αν είναι για εμάς, δεν είναι ανώτεροι από κανέναν άλλον άνθρωπο για κανέναν λόγο και σε καμία απολύτως περίπτωση. Ποτέ. Κανένας από τους δύο.

Οφείλω να μάθω στην κόρη μου, να μην απαιτεί ισονομία για τα μάτια του κόσμου, αλλά στην πραγματικότητα, να θέλει κάτι παραπάνω, επειδή της το χρωστάει η ζωή, επειδή είναι γυναίκα και επειδή οι γυναίκες είναι βασανισμένες, για τα όσα απολύτως άδικα και καταχρηστικά τους συνέβησαν από ένα ανδροκρατούμενο καθεστώς στο παρελθόν. Ναι. Έχω διαβάσει ιστορία. Τα αναγνωρίζω. Δεν μπορώ να «πληρώσω» ή να «νιώσω χρεωμένος» για πράγματα τα οποία έκαναν οι άνδρες στα χρόνια του παππού μου. Η δική μου «συγνώμη», γίνεται με το να σέβομαι τις γυναίκες και να μην τους φέρομαι έτσι.

Ξέρετε τι άλλο οφείλω να μάθω στην κόρη μου; Ότι με όποιον άνθρωπο θελήσει να συναναστραφεί, ερωτικά, φιλικά, επαγγελματικά, να τον επιλέξει / αξιολογήσει, με βάση τον τρόπο που της φέρεται και μόνο. Τι να το κάνεις, αν ο άλλος έχει γεμάτο πορτοφόλι, αλλά έχει ξεχάσει πώς αγαπούν;

Και ξέρετε τι άλλο οφείλω; Να μάθω στο γιο μου να σέβεται και να αγαπάει την μητέρα του και την αδερφή του και για τη συνέχεια της ζωής του, να φέρεται στις γυναίκες όπως έχει δει εμένα να φέρομαι στη μητέρα του και όπως θέλει να φέρονται στην αδερφή του.