Τα μαγαζιά άνοιξαν ξανά. Ο κόσμος άλλαξε μυαλά;

γράφει ο Alex Ηλιάδης

Καιρό έχω να σας γράψω. Έπεσαν πολλά μαζί με το restart της εστίασης, καθώς ενεργοποιήθηκα ξανά ως dj. Ήταν δύσκολο, καθώς το πρώτο βράδυ που πήγα στο μαγαζί, έστω και για 2-3 λεπτά, προσπαθούσα να θυμηθώ τη συνδεσμολογία των καλωδίων. Τελικώς όλα πήγαν καλά. Για 2-3 βράδια...

​Σε μία συνέντευξη που είχα πάρει από τον Agent Greg, έναν ιδιαίτερα αναγνωρίσιμο dj και παραγωγό ηλεκτρονικής μουσικής, σε παγκόσμιο επίπεδο, με είχε κάνει να μπω σε τρομερές σκέψεις, μιλώντας μου για την νυχτερινή διασκέδαση. Μου είχε πει συγκεκριμένα, «εγώ ελπίζω ο κόσμος, να εκτιμήσει κάποια πράγματα, όταν τελειώσει όλο αυτό. Εγώ το εξέλαβα σαν ευκαιρία, να απολαμβάνουμε τις στιγμές και να τις ζούμε δυνατά. Να μην είμαστε 5 ενήλικες σε ένα τραπέζι κοιτώντας τα κινητά μας».

Με εντυπωσίασε η εναλλακτικότητα της σκέψης του. Η δήλωση, «το εξέλαβα σαν ευκαιρία». Το κράτησα λοιπόν, το «δούλεψα» και εγώ λίγο και σκέφτηκα κάποια πράγματα που θα ήθελα να είναι αλλιώς, όταν λήξει αυτή η κατάσταση. Μέχρι τα μαγαζιά να ανοίξουν, πέρασαν άλλοι τρεις μήνες, αλλά από ό,τι φάνηκε δεν ήταν αρκετό, σε σχέση με την κατανόηση κάποιων πραγμάτων από τους περισσότερους.

Αποδέχομαι απόλυτα, πως ο κόσμος δυσκολεύτηκε, κατέρρευσαν πράγματα που θεωρούσε δεδομένα για τη ζωή του. Όσο κι αν δεν ενστερνίζομαι ακραίες φωνές, του τύπου «αυτό είναι χούντα», «γιατί δεν μας βάζουν και ένα βραχιολάκι να είμαστε κανονικά φυλακισμένοι» κι άλλα τέτοια... ψεκασμένα, μην γελιόμαστε. Η ελευθερία μας, μας στερήθηκε, σε κάποιες περιπτώσεις με «βαρύτερο» τρόπο από το «μέχρι τις 11 να είσαι σπίτι» των γονιών μας, τα χρόνια της εφηβείας. Αυτό που δεν μπορώ να αποδεχτώ με τίποτα, είναι ότι κοντεύουμε έναν μήνα, με τα μαγαζιά να έχουν μουσική, άρα να υπάρχει λόγος να υπάρχω και ήδη βλέπω δύο τεράστιες κατηγορίες ανθρώπων να δημιουργούνται σιγά-σιγά. Οι μεν, δείχνουν να έχουν ξεχάσει, πόσο (δήλωναν ότι) τους έλειπε η έξοδος, οι δε, είναι σαν να έπεσαν προχθές από κάποιον πλανήτη και μέχρι πριν 10 μέρες πχ, έμεναν εμβρόντητοι, όταν έκλεινα τη μουσική στη 01:15, ώστε να έχουμε χρόνο να αποχωρήσουμε από το μαγαζί σε 15 λεπτά.

Δεν θέλω να κάνω ιδιαίτερη ανάλυση σε αυτά που σκέφτομαι, διότι θα γράψω 2.000 λέξεις και η διατύπωσή μου δεν θα είναι ακριβώς ευγενική, οπότε θα περιοριστώ να πω λίγα και (ελπίζω) απολύτως κατανοητά πράγματα.

Για τους φίλους μας λοιπόν της πρώτης κατηγορίας. Το μαγαζί είναι αυτό που είναι. Παίζει μουσική στην ένταση που έχει αποφασίσει, στο πλαίσιο της υπηρεσίας που θέλει να παρέχει. Η ηχητική του εγκατάσταση, είναι ως εκεί που αντέχει η τσέπη του επιχειρηματία (η οποία είναι ματωμένη μετά το τελευταίο διάστημα) και κυρίως, ως εκεί που επιτρέπουν οι νόμοι, που ορίζουν τι ηχοσύστημα μπορεί να έχει κάθε μαγαζί, ανάλογα με τον τύπο του, την απόστασή του από κατοικίες και αρκετές άλλες προδιαγραφές. Δεν υπάρχει συγκεκριμένη υποχρέωση από κανένα μαγαζί, να κεράσει το οτιδήποτε, βάσει ενός λόγου διαστάσεων που έχετε εσείς στο μυαλό σας, από ένα συνοικιακό μαγαζί που θυμάστε από τα βάθη των νεανικών σας χρόνων. Χώρια του ότι πιθανώς πίνατε αμόλυβδη αρωματισμένη με ουίσκι, τα παλιά τα χρόνια, το να επιχειρεί κάποιος με αντικείμενο τέτοια μαγαζιά, δεν είχε καμία σχέση, σε κάθε επίπεδο. Σε γενικές γραμμές, σίγουρα, αυτό που σας φταίει για την όχι καλή διάθεσή σας, δεν είναι το μαγαζί, ούτε η ένταση της μουσικής, ούτε το σέρβις, ούτε οτιδήποτε άλλο αφορά το χώρο ή τους ανθρώπους.

Σε ό,τι αφορά την δεύτερη κατηγορία. Εντάξει. Τώρα δεν θα κλείνουμε νωρίς. Σύντομα όμως, θα πρέπει να επιδεικνύετε πιστοποιητικό εμβολιασμού ή πιστοποιητικό νόσησης, ή rapid test ώστε να μπείτε σε ένα μαγαζί. Ας μην ζήσουμε τα ίδια με κόσμο να μας κοιτάει με γουρλωμένα μάτια, λες και ακούει πρώτη φορά, για κάτι το οποίο συζητιέται ήδη, απίθανα πολύ χρόνο και θα συνεχίσει, επίσης για απίθανα πολύ χρόνο.

Γενικώς, η ζωή μας έχει επιστρέψει κοντά σε αυτό που ήταν. Ναι. Υπάρχουν κάποια εκνευριστικά πράγματα, από τα οποία δεν ξέρει κανείς, πότε κι αν θα απαλλαγούμε. Αν θέλετε να αναζητήσετε ευθύνες, εξηγήσεις ή οτιδήποτε άλλο, μπορείτε να αναζητήσετε τρόπους, να επικοινωνήσετε με τον Πρωθυπουργό, τον Υφυπουργό Πολιτικής Προστασίας και Διαχείρισης Κρίσεων ή οποιονδήποτε άνθρωπο στην πολιτική ή ιατρική ιεραρχία λαμβάνει αποφάσεις. Σίγουρα, το να «ζητάτε τα ρέστα» από έναν random σερβιτόρο, μπάρμαν ή γενικώς υπάλληλο εξυπηρέτησης πελατών, που απλώς εφαρμόζει μέτρα που αλλάζουν κάθε λίγο και λιγάκι και εκτός των υπολοίπων, πρέπει να τα θυμάται και να κάνει και τον αστυνομικό υπάλληλο για την τήρησή τους, είναι άδικο, ανήθικο και προσβλητικό.