ΘΕΑΘΗΝΑΙ ΠΡΟΣΩΠΑ ΦΩΤΕΙΝΗ ΚΩΝΣΤΑΝΤΟΠΟΥΛΟΥ

της Μαρίας Σούμπερτ

«Μια ζαχαρένια συνταγή» ένα παραμύθι για τα προσφυγόπουλα, «Αστυπάλαια με λένε» για την μεταχείριση των γυναικών ως αντικείμενα και τώρα ένα παραμύθι για το περιβάλλον. Το «Φεγγάρι στα βαθιά» είναι το νέο βιβλίο της Φωτεινής Κωνσταντοπούλου, η οποία σε συνεργασία με το δήμο Αστυπάλαιας διοργάνωσε το 2ο Φεστιβάλ Παιδικού Βιβλίου Αστυπάλαιας, μέσα από τη δράση την οποία έχει ξεκινήσει «Τα βιβλία παίζει».
​
Το Θεαθήναι μίλησε με τη συγγραφέα, που θέλει να μεταδώσει την αγάπη της για τις λέξεις σε όλα τα παιδιά της χώρας, σε όσο απομακρυσμένες περιοχές κι αν μένουν, για το πώς ξεκίνησε να γράφει, τι την εμπνέει, αλλά και για το τελευταίο της βιβλίο. ​

«Γνώριζα να διαβάζω πριν καν πάω σχολείο και αυτό μου έδωσε τη δυνατότητα να γίνω αναγνώστης από μικρή ηλικία. Ο πατέρας μου με ώθησε σημαντικά σε αυτό. «Μία σελίδα κάθε βράδυ να διαβάζεις, Φωτεινή» με παρότρυνε και μου έφερνε ένα βιβλίο. Έτσι από όταν θυμάμαι τον εαυτό μου έβλεπα τα πάντα με λέξεις. Σχήματα με λέξεις, περιβάλλον με λέξεις, χρώματα που γινόντουσαν λέξεις, ακόμα και τους ανθρώπους έτσι τους έβλεπα.

Ξεκίνησα, λοιπόν, ως παιδί να αφηγούμαι σε εκθέσεις και χαρτάκια διακοπές, φιλίες και στιγμές με κύριο στοιχείο τις λεπτομέρειες στις περιγραφές. Αυτό το είχαν ξεχωρίσει ως το πιο δυνατό χαρακτηριστικό στη γραφή μου δάσκαλοι και καθηγητές. Με θυμάμαι να ανταλλάσσω γράμματα με τη φίλη μου κατά τη διάρκεια των καλοκαιρινών διακοπών. Έτσι είχαμε συμφωνήσει, όχι το τηλέφωνο. Έπειτα, έγραφα και ποιήματα ως παιδί.

Αν και ημερολόγιο δεν κράτησα ποτέ, δεν σταμάτησα να σημειώνω αποσπασματικά δυνατά γεγονότα της ζωής μου. Ένα τέτοιο ήταν και το πρώτο μου βιβλίο με τίτλο «Στιγμές που ταξίδεψαν στις Πρέσπες». Κράτησε ενάμιση χρόνο η διαμονή μου σε αυτόν τον ιστορικό και ονειρικό τόπο, έζησα έντονα, συναισθήματα πολλά και τα χέρια πήραν τον δρόμο μόνα τους. Αναπόφευκτα συνέβησαν μάλλον όλα.

Έκτοτε γράφω για όλα όσα θα ήθελα να είναι αλλιώς, εστιάζοντας σε θεματικές που έχουν να κάνουν με την αλληλεγγύη και το συναίσθημα, με κορυφαίο εκείνο της αγάπης. Αυτά θεωρώ κιόλας ότι εκλείπουν ή τα έχουν οι κοινωνίες περισσότερο ανάγκη, προκειμένου να μπουν νέες βάσεις για την μεταξύ μας αρμονική συνύπαρξη.

Έτσι, λοιπόν, περνώ τον περισσότερο καιρό, γράφοντας και ονειροπολώντας, ζώντας με ηρεμία, μακριά από πολλά, στοχεύοντας στην αυτοβελτίωσή μου και στο αποτύπωμα που μου αναλογεί για την αλλαγή αυτού του κόσμου. Και αυτό το επιτυγχάνω από μικρότερους στόχους που βάζω καθημερινά. Σχετικά με τη συγγραφή δεν έχω στόχους. Όπου με βγάλει αυτός ο δρόμος. Όταν γράφεις από καρδιάς δεν μπορεί να έχεις στόχους, όπως το να βγάλεις πολλά βιβλία για παράδειγμα, να ξεχωρίσεις ή να γίνεις διάσημος. Αυτά τα θεωρώ αστεία ως έναν βαθμό. Γράφεις για να μοιράζεσαι, γιατί το έχεις ανάγκη. Όλα τα άλλα ανήκουν σε άλλα κεφάλαια της ιστορίας.

Το τελευταίο βιβλίο που κυκλοφόρησε, από τις εκδόσεις Ελληνοεκδοτική σε εικονογράφηση Μαριάννας Φραγκούλη, καθώς έρχονται ακόμα δύο το φθινόπωρο, αφορά τη ρύπανση στη θάλασσα και έχει ήρωες ένα μικρό αγόρι χωρίς όνομα – είναι μέχρι στιγμής ο μοναδικός μου ήρωας που δεν έχει όνομα- και το ολόγιομο φεγγάρι, το οποίο ξαφνικά χάνεται από τον ουρανό, ενώ παίζει με τα βλέμματα των ανθρώπων και τελικά βρίσκεται εγκλωβισμένο σε έναν σωρό από σκουπίδια. Το τέλος ανήκει στους μικρούς και μεγάλους αναγνώστες. Εύχομαι να το αγαπήσουν.

Σας ευχαριστώ».
​
photo (c): Κάρολος Καρύδης
Για τη δράση «Τα βιβλία παίζει» μπορείτε να ενημερωθείτε εδώ: http://tavivliapaizei.gr/