Η ψυχολόγος και συγγραφέας Ελένη Αλεξανδροπούλου "αυτοπαρουσιάζεται" στο Θεαθήναι με αφορμή το βιβλίο της "Η καρδιά μου που ανήκει;"

Καλλιτεχνικές αυτοπροσωπογραφίες
Επιμέλεια: Λίλα Παπαπάσχου

Το Θεαθήναι παρουσιάζει αξιόλογους καλλιτέχνες από όλο το φάσμα της τέχνης και του πολιτισμού, οι οποίοι "συστήνονται" στους αναγνώστες μας με τον δικό τους ξεχωριστό τρόπο.
 
Καλωσορίζουμε στις καλλιτεχνικές αυτοπροσωπογραφίες την ψυχολόγο και συγγραφέα Ελένη Αλεξανδροπούλου με αφορμή το νέο της βιβλίο, με τίτλο "Η καρδιά μου που ανήκει;", ένα παραμύθι για εκείνους που γεννήθηκαν διαφορετικοί και χρειάστηκε να διεκδικήσουν τη θέση που τους υπαγόρευε η καρδιά τους. Μια ευαίσθητη ιστορία για την αποδοχή, τον σεβασμό, τη διαφορετικότητα και τη μοναδικότητα, δοσμένη σε πολλά επίπεδα από μια ιδιαίτερη σκοπιά. Κυκλοφορεί από τις Εκδόσεις ΝΙΚΑΣ.
 
Την ευχαριστούμε θερμά για όσα μοιράστηκε μαζί μας και της ευχόμαστε να γίνουν πραγματικότητα όλα τα όνειρά της.  

Είμαι η Ελένη Αλεξανδροπούλου – γνωστή και ως readmebyeleni.  

Έχω υπάρξει πολλά μέχρι σήμερα: ξεκίνησα ως Ηλεκτρονικός Μηχανικός, συνέχισα ως ηθοποιός και κατέληξα να είμαι Ψυχολόγος και συγγραφέας. Ας τα πιάσω όμως από την αρχή...  

Τη συγγραφή την ονειρευόμουν από το δημοτικό, όπως και το θέατρο. Στην πέμπτη δημοτικού ξεκίνησα να γράφω ένα βιβλίο με περιπέτειες κάποιων φίλων, επηρεασμένη πολύ από τα βιβλία που διάβαζα τότε. Φανταζόμουν, και ακόμα φαντάζομαι, να φτιάχνω κάποια μέρα στο σπίτι μου, μία τεράστια βιβλιοθήκη γεμάτη βιβλία.  

Όσο για το θέατρο, πρώτη φορά που ανέβηκα στη σκηνή ήταν στην έκτη δημοτικού που συμμετείχα στο θεατρικό «Ο Χορός του Ζαλόγγου», όπου υποδυόμουν μία Σουλιώτισα τη Δέσπω. Λάτρεψα τις πρόβες, τη σκηνή, το ρόλο, τα ρούχα, το πρόσωπο που υποδυόμουν και όλη τη μαγεία που περιέχει το θέατρο, μάλλον τότε κόλλησα και το μικρόβιο. Γιατί η σκηνή είναι μικρόβιο και άπαξ και το κολλήσεις εξαπλώνεται σε όλο σου το είναι.

Στο Γυμνάσιο ξημεροβραδιαζόμουν σε δημοτικές βιβλιοθήκες και τότε άρχιζα δειλά δειλά να γνωρίζω τον κόσμο της Ψυχολογίας. Θυμάμαι τον εαυτό μου να διαβάζει βιβλία για μεγαλύτερες ηλικίες, για την ακρίβεια να τα ρουφάει μέχρι το μεδούλι. Με οραματιζόμουν να κάνω αυτό το επάγγελμα και να βοηθάω ανθρώπους.

Παρόλ’αυτά δεν ακολούθησα τίποτα από τα παραπάνω στα 18. Αντιθέτως, οδηγήθηκα στον προγραμματισμό και στη τεχνολογία. Η ζωή όμως ήξερε καλύτερα από μένα πότε θα μου φέρει αυτά για τα οποία προοριζόμουν και πιστέψτε με, αν είναι να στα φέρει, όσο και να θες να ξεγλιστρήσεις, δε θα το καταφέρεις.

Έτσι αργότερα, μπήκα στο χώρο του θεάτρου, σπούδασα σε δραματική σχολή, συνεργάστηκα με ανθρώπους που ονειρευόμουν να γνωρίσω, έκανα καινούριους φίλους, έπαιξα ρόλους ξεχωριστούς και άρπαξα την ευκαιρία να ζήσω πολλές ζωές και μοναδικές εμπειρίες. Αυτό μου άρεσε πολύ στο θέατρο, το ότι μου έδινε την ευκαιρία να μπω μέσα σε πολλούς ανθρώπους και να γίνω ένα μαζί τους.

Κάπου ανάμεσα στο θέατρο, άρχισε και η αρθρογραφία σε διάφορα γνωστά online περιοδικά. Το πρώτο μου άρθρο με τίτλο «Σχέσεις: μαγεία ή ρεαλισμός;», το έγραψα στο μετρό σε μία 10λεπτή διαδρομή. Όταν η έμπνευση υπάρχει μέσα σου, η πένα χρειάζεται μερικά λεπτά για να την ολοκληρώσει. Το δημοσίευσα σε ένα online περιοδικό που το δέχτηκε αμέσως. Το γεγονός ότι ο κόσμος το αγκάλιασε πολύ γρήγορα, με έκανε να γράψω και το δεύτερο... Kαι όλο αυτό στη συνέχεια έφερε και τη δημιουργία του readmebyeleni. Το δικό μου προσωπικό blog, όπου έγραφα και γράφω μόνο εγώ, για μένα και τους αναγνώστες μου. Eπίσης, το πρώτο lockdown ήταν η αφορμή για να γίνει το readmebyeleni, πέρα από blog και κανάλι στο youtube.

Στη συνέχεια, ακολούθησε η συγγραφή και κάπως έτσι φτάνω στο σήμερα και βλέπω πλέον και το δικό μου βιβλίο στα βιβλιοπωλεία. Κυκλοφόρησε τον Απρίλιο του 2022 από τις Εκδόσεις Νίκας, με  τίτλο «Η καρδιά μου πού ανήκει;» και έχει κερδίσει Β’ Βραβείο Παιδικής Λογοτεχνίας στον 10ο Παγκόσμιο Λογοτεχνικό Διαγωνισμό του Ελληνικού Πολιτιστικού Ομίλου Κυπρίων Ελλάδος (Ε.Π.Ο.Κ).

Ένα βιβλίο το οποίο μιλάει για τη διαφορετικότητα, την διαπολιτισμικότητα, τις ταμπέλες, θίγοντας αξίες όπως ο σεβασμός, η αυτο-αποδοχή, η φιλία και η ειλικρίνεια. Ένα βιβλίο για το οποίο είμαι πολύ περήφανη και το οποίο πηγαίνει πολύ καλά, αποδεικνύοντας μου ότι τα όνειρα πραγματοποιούνται, αρκεί να μην τα αφήνεις πίσω.

Παράλληλα σήμερα εργάζομαι ως Ψυχολόγος και δουλεύω κυρίως με παιδιά και γονείς. Μία μεγάλη στροφή στην καριέρα μου, η οποία άξιζε και την οποία θα ξαναέκανα ξανά, χωρίς δεύτερη σκέψη, παρά το τίμημα. Στη ζωή όλα έχουν ένα τίμημα, - μία τιμή δηλαδή την οποία καλείσαι να πληρώσεις, - σε διάφορα επίπεδα και φυσικά, ό,τι δίνεις, παίρνεις.

Αυτό που έχω καταλάβει, λοιπόν, είναι ότι η ζωή είναι γεμάτη μικρά λιθαράκια που χτίζουν τη διαδρομή που ο καθένας μας επιθυμεί να διανύσει... Γι’αυτό σας λέω, η ζωή ξέρει καλύτερα, εμπιστευτείτε τη και μη βιάζεστε! Όλα έρχονται στην κατάλληλη στιγμή και όταν είσαι έτοιμος/η να τα δεχτείς.