Photo credits essential pixels της Λίλας Παπαπάσχου Άνοιξη; Κι ήρθε πάλι εκείνη. Αλλιώτικη, πικρή, βαμμένη στα χρώματα της συντριβής. Με φόρεμα από μάρμαρο και το μαγιάτικο στεφάνι της μαραμένο στα χέρια της μια παπαρούνα, αναστενάζει. Και μας κοίταξε έναν-έναν κατάματα σα να μας έβλεπε για πρώτη φορά τόσο γυμνούς, στ’ ολάνθιστα σάβανα. Και προσπέρασε δίχως μιλιά σαν φίλος προδομένος, σα μια σκιά που δεν βρίσκει πια καταφύγιο στην αυταπάτη. Πόση περιφρόνηση στο βλέμμα της, πόση οργή;. Και ξυπνήσαμε ένα ακόμη πρωί απ’ το τρίξιμο των δοντιών μας ~ σαν ξυράφι πληγώνει το στόμα ~ με άλλοθι τις ενοχές μας συρθήκαμε ο καθ’ εις εφ’ ω ετάχθη. Στη νιότη
Που δεν περιμένει την έγκριση κανενός για να διαδηλώσει τα θέλω της. Που ξενυχτάει, χορεύει, ελπίζει, συνουσιάζεται. Που μοιράζει λουλούδια στον εχθρό φίλος κι αυτός που ξεστράτισε. Που πιστεύει στ ' ανέφικτο κι αγωνίζεται για το περιττό. Που η αλήθεια της παρεξηγείται για θράσος. Που ποτέ δεν είναι αρκετή κι όταν περάσει τότε πιο πολύ την αποζητάς, τότε τη συν-αισθάνεσαι. Που θα σας βρει όπου κι αν κρύβεστε δραπέτες κι επίορκοι, επαγγελματίες δειλοί θιασώτες του ποτέ και του τίποτα. Θα σας ξετρυπώσει με την απαλή σάρκα και τα φλεγόμενα στήθη της να σας δικάσει. Μητρότητα Γερμένη στην εμπριμέ πολυθρόνα ξεφυλλίζεις παιδικά άλμπουμ. Το πρώτο τους δόντι, τα πρώτα τους βήματα η βάφτιση. Πιο μετά τα έντυσες μαθητές, πριγκίπισσες, πειρατές και φαντάρους. Γέμισες τη σάκα τους βιβλία, τετράδια, μπογιές και τα φίλησες πριν χαθούν σε κάποιο προαύλιο. Κι ήρθε μια άνοιξη... Τα ξενύχτια σου, οι αγωνίες οι ζωγραφιές στο ψυγείο, τα μελανιασμένα τους γόνατα τόσες φωνές και μαλώματα, που εκ των υστέρων μετάνιωσες. Τόσα μικροπράγματα! Τόσες μνήμες! Τόση αγάπη! Όλα στάχτη. Τραγικότητες Στο μπαλκόνι κίτρινα φύλλα. Σκορπίζουν εδώ κι εκεί, ξερά και δύσοσμα. Από μέσα ακούγεται η τηλεόραση δυνατά καλύπτει τον ήχο της πόλης, σα μαύρος μανδύας. Ο εφιάλτης περηφανεύεται για τη νίκη του, τώρα που τα όνειρα κατέβηκαν σ’ απεργία. Οι νεραντζιές ψιθυρίζουν στις μυγδαλιές θέλουν να εγκαταλείψουν την πόλη για μία πραγματική ουτοπία. Κι όλα μοιάζουν εξωφρενικά κι αποτρόπαια πασπαλισμένα με φρεσκοκομμένη τραγική ειρωνεία. Η Ιφιγένεια αρνείται να θυσιαστεί κι η Ανδρομάχη αποστατεί, βυζαίνοντας τον Αστυάνακτα. Η Άλκηστη ζητάει διαζύγιο κι η Αντιγόνη κλείνει τον Κρέοντα στη σπηλιά δίνοντας στον Αίμονα τ' αντικλείδι. Αλί και τρισαλί….τον εκτροχιασμό μας, που να τον ενταφιάσουμε;
0 Comments
Leave a Reply. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος