γράφει η Λίλα Παπαπάσχου Μετά από καιρό, ξανά στο αγαπημένο Bios, εκεί όπου έχουμε παρακολουθήσει μερικές από τις πιο ενδιαφέρουσες και ανατρεπτικές καλλιτεχνικές δημιουργίες των τελευταίων ετών. Η χοροθεατρική περφόρμανς «Mojo Risin’» από την ομάδα Per Theater Formance, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Τσιάμη και χορογραφία Ελένης Χατζηγεωργίου δεν αποτελεί εξαίρεση, καθώς πρόκειται για μία ξεχωριστή παράσταση – εμπειρία, που θα πρέπει να αποτιμηθεί μέσα από αυτό το πρίσμα. Ο σκηνοθέτης Δημήτρης Τσιάμης και η χορογράφος Ελένη Χατζηγεωργίου μαζί με τους υπόλοιπους συνεργάτες της ομάδας, συνεχίζουν με αξιοσημείωτη αφοσίωση και σοβαρότητα την πολυετή έρευνά τους πάνω στη σχέση τελετουργίας και παραστατικών τεχνών, μετατρέποντας φέτος, το ούτως ή άλλως πολυμορφικό Υπόγειο του Bios, σε απόκοσμη σπηλιά και τους καλλιτέχνες σε σύγχρονους «σαμάνους». Ομολογώ πως η συγκεκριμένη παράσταση, μου έδωσε το έναυσμα να ψάξω λίγο βαθύτερα τι εστί «σαμανισμός». Με τον όρο αυτό περιγράφεται συνοπτικά ένα πολύπλοκο λατρευτικό και μαγικο-θρησκευτικό κίνημα που διαμορφώνεται γύρω από την τεχνική της έκστασης. Ο Μίρτσεα Ελιάντε, ο πιο γνωστός ερευνητής του σαμανισμού και ο πρώτος που συγκέντρωσε τις μέχρι τότε διάσπαρτες και συχνά συγκεχυμένες πληροφορίες που υπήρχαν για αυτόν, εστιάζει στην ιδιότητα του σαμάνου να επιδιώκει την κατάσταση του ανθρώπου πριν από την Πτώση στις παρυφές του ιερού χρόνου. Για τον Ελιάντε η πλέον αντιπροσωπευτική μυστικιστική εμπειρία των αρχαϊκών κοινωνιών και δη του σαμανισμού, είναι η Νοσταλγία του Παραδείσου, η επιθυμία για αποκατάσταση της ελευθερίας και της ομορφιάς του κόσμου πριν την Πτώση του «αμαρτωλού» ανθρώπου. Μέσα από την γεμάτη συμβολισμούς και εύστοχες σκηνοθετικές «παρεκβάσεις», παράσταση του Δημήτρη Τσιάμη, γίνεται αντιληπτό ακόμα και από τον πιο «αμύητο» θεατή, πόσο άρρηκτα συνδέεται ο Τζιμ Μόρισον με τον σαμανισμό, ο οποίος δεν αποτέλεσε απλά πηγή έμπνευσης για τον χαρισματικό καλλιτέχνη, αλλά τρόπο ζωής. Η βαθιά, καρμική του σχέση του με τις πρακτικές του, αλλά και η ενδελεχής μελέτη εκ μέρους του αρχαίων κειμένων, φιλοσόφων, ποιητών και οποιουδήποτε κειμένου απαντούσε στη δίψα του για περισσότερη γνώση, αποτυπώνεται σε κάθε πτυχή της προσωπικότητας του, αλλά και της ερμηνευτικής και στιχουργικής του ιδιοφυΐας. Η σαμανική του υπόσταση ενισχύει ακόμα περισσότερο το μύθο του και ανάγει τον ίδιο σε διαχρονικό σύμβολο μίας «καταραμένης» και ταυτόχρονα «ευλογημένης» γενιάς, που μας άφησε παρακαταθήκη το διαχρονικό αίτημα για μία προαναγγελθείσα επανάσταση, η οποία ειδικά στην εποχή του εγκλεισμού, του φόβου και της κοινωνικής απομόνωσης, μοιάζει πιο επιτακτική από ποτέ κι άλλο τόσο ανέφικτη. The Doors….ακόμα και το όνομα που επέλεξε για την μπάντα του, ο Αμερικανός Τζιμ Μόρισον, που έζησε περισσότερο ως νομάδας, παρά ως ροκ είδωλο εγκλωβισμένο στο αμερικανικό όνειρο (κι ας πέθανε ως τέτοιο…) εμπεριέχει την έννοια του περάσματος, της μετάβασης, με τον ίδιο τον καλλιτέχνη να γίνεται στην προκειμένη περίπτωση η «πόρτα», η «πύλη» αν προτιμάτε για το πέρασμα στην άλλη πλευρά (break on through to the other side…), εκεί όπου συνυπάρχουν και συνομιλούν οι ζωντανοί με τους νεκρούς και οι λέξεις αποκτούν την ιερότητα των χρησμών. Υπό τον ήχο του τυμπάνου και με τα σείστρα να εντείνουν την ατμόσφαιρα της αρχέγονης τελετουργίας, οι ηθοποιοί-περφόρμερς Πένυ Ελευθεριάδου, Φαίδρα Σούτου, Γιώργος Σταυριανός & ο ίδιος ο Δημήτρης Τσιάμης, ενδεδυμένοι καθολικά τον ρόλο των σαμάνων, έτσι όπως αυτός αποτυπώνεται και στα πληθωρικά κοστούμια που δημιούργησε με εντυπωσιακή πιστότητα η Νίκη Ψυχογιού – η ίδια υπογράφει και το υποβλητικό σκηνικό που μοιάζει απόλυτα συμβατό με την ακατέργαστη εικαστικότητα του Υπογείου του Bios - τελετουργούν ως μία «φυλή» προς όφελος όλων μας, μετατρέποντας σταδιακά το κοινό σε μέλη της διευρυμένης πλέον κοινότητάς, που αναπόφευκτα διερωτάται μαζί τους «Τι θα απογίνουμε σε έναν κόσμο απελπισίας;» Δεν θα ρισκάρω να απαντήσω. Πιστεύω πάντως, πως όσο υπάρχουν καλλιτέχνες πρόθυμοι να βγουν από την comfort zone του σύγχρονου αστικού θεάτρου - που συχνά επιβάλει να είναι όλα politically correct και όσο το δυνατόν πιο ανώδυνα ή επιδεικτικά στρατευμένα - υποβάλλοντας τους εαυτούς τους σε μία τόσο εξαντλητική και ταυτόχρονα λυτρωτική θεατρική διαδικασία, όπως έπραξαν ο Γιώργος Σταυριανός (σε μία από τις πιο άρτιες και ουσιαστικές ερμηνείες του) η Φαίδρα Σούτου (πραγματική ιέρεια με κίνηση υπνωτιστική), η Πένυ Ελευθεριάδου (ανάλαφρη σαν πουλί, μία πραγματικά αιθέρια παρουσία με υπέροχη φωνή) και ο Δημήτρης Τσιάμης που κυριολεκτικά καταθέτει τον εαυτό του επί σκηνής ως άλλος ψυχοπομπός, τότε κάτι πολύ θετικό συμβαίνει στην εγχώρια καλλιτεχνική σκηνή, αλλάζοντας τον τρόπο που αντιμετωπίζουμε το θέατρο και γενικότερα την τέχνη. Καθοριστικό ρόλο στην επίτευξη του στόχου, αυτής της καθαρής στις προθέσεις της σκηνικής σύνθεσης, έπαιξαν και οι γεμάτες ζωώδη μαγνητισμό και ωμή παραστατικότητα χορογραφίες της Ελένης Χατζηγεωργίου, που επιμελήθηκε συνολικά την κίνηση της παράστασης, απελευθερώνοντας τα σώματα και τις φωνές των ηθοποιών και δίνοντάς τους την ευκαιρία να αναδείξουν ατομικά και συνολικά το ιδιαίτερα χαρακτηριστικά της ερμηνευτικής τους ταυτότητας. Οι «σπηλαιώδεις» φωτισμοί της Εβίνας Βασιλακοπούλου - κινήθηκαν στους τόνους του κόκκινου και του πορτοκαλί – προσέδωσαν στο σύνολο της παράστασης μία μυσταγωγική ατμόσφαιρα, ενώ η σύνθεση της μουσικής και το sound design του Βασίλειου Οικονομίδη σεβάστηκε τις φυσικές ηχητικές αποχρώσεις του χώρου, μην καταφεύγοντας στην εύκολη λύση της προκάτ παράθεσης επιτυχιών του Τζιμ Μόρισον. Αντίθετα, οι προσεγμένες μουσικές επιλογές, έδεσαν απόλυτα με τα σπαράγματα του λόγου - που αν και κατακερματισμένος έδινε την αίσθηση ενός ενιαίου κειμένου με υφέσεις και κορυφώσεις - φωτίζοντας πολλές και διαφορετικές πτυχές του «σαμάνου» Μόρισον, που δεν ξέρω αν κατάφερε τελικά να ξεφύγει από τους «δαίμονές» του, πάντως σίγουρα έζησε «κατά τον δαίμονα εαυτού». Πολύ ευχάριστο επίσης το γεγονός ότι βράδυ Σαββάτου και με αντίξοες καιρικές συνθήκες (αν και ο ήχος της βροχής λειτούργησε μάλλον ενισχυτικά στην παράσταση) το Υπόγειο του Bios ήταν γεμάτο με κόσμο, που στο τέλος χειροκρότησε με ενθουσιασμό, ενθαρρύνοντας καλλιτεχνικές προσπάθειες που ξεφεύγουν από τα όρια της θεατρικής σύμβασης. Δεν είμαι καθόλου σίγουρη τι θα απογίνουμε σε αυτόν τον κόσμο της απελπισίας, της αναλγησίας και του κυνισμού. Ίσως για κάθε «τραύμα» να υπάρχει και η αντίστοιχη «θεραπεία», η οποία ενδεχομένως να βρίσκεται στον πυρήνα της ανθρώπινης ύπαρξης. Η ομάδα Per Theater Formance πάντως δεν έφτιαξε μία παράσταση για να μας «προσηλυτίσει» στο σαμανισμό, ούτε για να καθαγιάσει τον Τζιμ Μόρισον, η υστεροφημία του οποίου άλλωστε αντανακλά σε παγκόσμια κλίμακα και μιλάει από μόνη της. Νομίζω πως αυτό που αποτόλμησαν οι συντελεστές της, ήταν να μοιραστούν μαζί μας τις σκέψεις και τις ανησυχίες τους, σε μία χρονική συγκυρία όπου η «Αρχή» μοιάζει να έχει καθυποτάξει την «Αξία» (με τη σημασία που οι δύο αυτές έννοιες έχουν στην Αρχαία Τραγωδία) κι ο άνθρωπος ως σκεπτόμενη και ταυτόχρονα φυσική οντότητα, όσο κι αν το επιθυμεί, δεν γνωρίζει πως να επιστρέψει στην πρωταρχική του ύλη, που είναι καμωμένη για να αγαπάει και όχι για να μισεί. Αν θέλετε περισσότερες απαντήσεις και ταυτόχρονα αναζητάτε μία διαφορετική θεατρική πρόταση, ακολουθήστε την ομάδα Per Theater Formance «σε ένα ταξίδι σύνδεσης με την εκστατική φύση του ανθρώπου, ένα ταξίδι υπέρβασης και αποκατάστασης της ελευθερίας και της ομορφιάς της ζωής». ΣΥΝΤΕΛΕΣΤΕΣ Σκηνοθεσία-δραματουργία: Δημήτρης Τσιάμης Επιμέλεια κίνησης-χορογραφία: Ελένη Χατζηγεωργίου Κοστούμια-σκηνικά: Νίκη Ψυχογιού Σύνθεση Μουσικής-Sound design: Βασίλειος Οικονομίδης Σχεδιασμός φωτισμού: Εβίνα Βασιλακοπούλου Βοηθοί σκηνοθέτη: Δήμητρα Λουκίνα, Σταυριάνα Στάθη Επικοινωνία: Ηρώ Παστρικού Φωτογραφίες: Κωστής Καλλιβρετάκης Video Trailer: Γιώργος Αποστολόπουλος Ερμηνεύουν: Πένυ Ελευθεριάδου Φαίδρα Σούτου Γιώργος Σταυριανός Δημήτρης Τσιάμης Bios
Παναγή Τσαλδάρη (Πειραιώς 84) 10435, Αθήνα Τηλ. +30.2103425335 email:bios@bios.gr
0 Comments
Leave a Reply. |
ΧΟΡΗΓΟΣ ΕΠΙΚΟΙΝΩΝΙΑΣ
ΣΥΝΕΡΓΑΤΕΣ
ΠΡΟΤΑΣΕΙΣ This section will not be visible in live published website. Below are your current settings: Current Number Of Columns are = 2 Expand Posts Area = Gap/Space Between Posts = 10px Blog Post Style = card Use of custom card colors instead of default colors = Blog Post Card Background Color = current color Blog Post Card Shadow Color = current color Blog Post Card Border Color = current color Publish the website and visit your blog page to see the results Archives
March 2024
|
Αλκίφρονος 3 - Κάτω Πετράλωνα
Αθήνα Τ.Κ. : 11835
csmediagr0@gmail.com
theathinaiart@gmail.com
www.theathinaiart.com
Όροι χρήσης: Με βάση το Ν. 2121/93 περί μη αναδημοσιεύσιμου μέρους ή όλου του κειμένου
χωρίς άδεια του υπογράφοντος